W szkole nie nauczono mnie biznesu

Idź na studia, będziesz miał w życiu lepiej niż my – mawiali moi rodzice. Poszedłem. Nie żałuję. Było fajnie. Znajomi, akademik, stypendia. Lecz wszystko, co dobre musiało się kiedyś skończyć. I się skończyło wręczeniem dyplomu. Tylko co dalej? Podobnie jak wielu znajomych z uczelni, stanąłem przed bardzo trudną próbą. Uświadomiłem sobie, że studia były dla mnie przedłużeniem beztroski. Przedłużeniem, po którym jeszcze trudniej było stanąć na nogi. Potrzebowałem mentora, przyjaciela i doradcy. Kogoś takiego spodziewałem się spotkać wszędzie, ale nie w książce. Dopóki nie natknąłem się na książkę Piotra Zarzyckiego. Stanąłem na nogi. Choć w tym przypadku jest to eufemizm. Ja się po prostu wybiłem w powietrze. I muszę powiedzieć, ze najważniejsze jest dla mnie nie moje szczęście i status człowieka zamożnego, ale to, że nie sprawiłem rodzicom zawodu.